Στηρίζουμε τον δωρεάν δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ, με αξιοκρατική είσοδο χωρίς οικονομικές ή οποιουδήποτε είδους άλλες διακρίσεις.

Είμαστε κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Για εμάς, ο νόμος Πιερρακάκη είναι παραβίαση του Άρθρου 16 του Συντάγματος.

Σε μία δημοκρατική κοινωνία, δεν γίνεται η παιδεία να λειτουργεί με όρους αγοράς. 

Είναι παράλογο να δαπανάμε 2.360 ευρώ ανά φοιτητή ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 11.700, και να ακούμε για "αναβάθμιση" του δημοσίου πανεπιστημίου με την ίδρυση των ιδιωτικών. Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι προφανώς ένα εγχείρημα εργαλειοποίησης των νέων για την κερδοφορία ιδιωτικών ομίλων και για την μείωση της στήριξης στα δημόσια ΑΕΙ.

Διεκδικούμε την δημιουργία φοιτητικών εστιών στον Πειραιά, με δημόσια χρηματοδότηση. Στο ΠΑ.ΠΕΙ., στηρίζουμε 30-40 φοιτητές τον χρόνο σε εστίες του ΟΠΑ (απόσταση 14χλμ). Δηλαδή, μόλις το 0.5% των ενεργών φοιτητών του ΠΑ.ΠΕΙ. έχει πρόσβαση σε εστία (!).

Στηρίζουμε τους περιορισμούς στα Airbnb και την εκπόνηση μελετών φέρουσας ικανότητας ανά Δήμο για την μείωση της εν λόγω δραστηριότητας και την εκμετάλλευση ακινήτων για κοινωνικές και φοιτητικές εστίες.

Άμεσα αναγκαία είναι και η ανακαίνιση των ήδη υπαρχόντων φοιτητικών εστιών, που συχνά βρίσκονται σε απάνθρωπες συνθήκες και προτείνουμε τη μίσθωση ξενοδοχειακών δωματίων ως βραχυπρόθεσμη λύση.

Η μέριμνα της κυβέρνησης έχει αποτύχει. Το φοιτητικό επίδομα στέγασης χρειάζεται προσαρμογή, ώστε να ανταποκρίνεται στο αυξημένο κόστος ζωής και τις ιδιαιτερότητες των περιοχών όπου εδράζονται οι σχολές που φοιτούν οι δικαιούχοι. 

Το 2025, το κόστος στέγασης "τρώει" το 30% του μισθού των Ελλήνων. Οι εργαζόμενοι φοιτητές, που συχνά παίρνουν τον κατώτατο (αν όχι και λιγότερο) αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, για πολλούς φοιτητές είναι αδύνατο να σπουδάσουν σε μία άλλη πόλη, έστω και με την υποστήριξη της οικογένειας τους. Έτσι, πάλι το δικαίωμα της παιδείας περιορίζεται βάσει οικονομικών κριτηρίων.

Το Ν+2, είναι ένας οριζόντιος κόφτης, που δεν υπολογίζει τις ιδιαιτερότητες κάθε σχολής (π.χ. δυσκολία).

Τα ήδη υπάρχοντα κριτήρια για "μερική φοίτηση" φοιτητών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες δεν επαρκούν. Για παράδειγμα, το κριτήριο για 20 ώρες δηλωμένης εργασίας την εβδομάδα είναι παράλογο, αφού οι περισσότεροι φοιτητές εργάζονται αδήλωτα.

Οι διαγραφές φοιτητών είναι αντίθετες με τις αξίες μας, αφού για εμάς η παιδεία είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Οι φοιτητές άνω του ν+2 δεν κοστίζουν τίποτα, και θα μπορούσαν κάλλιστα να τεθούν σε καθεστώς αναστολής σπουδών μέχρι να επιλέξουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Ζούμε σε μία περίοδο που η στεγαστική κρίση οργιάζει, το κόστος διαβίωσης αυξάνεται σταθερά και ο δημόσιος τομέας  υποβαθμίζετε συνεχώς. Οι φοιτητές που με κόπο κέρδισαν τη θέση τους στις πανελλήνιες, τιμωρούνται επειδή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν (ή επειδή τους έτυχε κάτι άλλο όπως τραυματισμός, δυστύχημα, κ.α.). 

Παράλληλα, οι διαγραφές και το ν+2, μαζί με κόφτες όπως η ΕΒΕ, και ποινές όπως τα πειθαρχικά, ουσιαστικά μας αποκλείουν από την παιδεία, και μας αναγκάζουν να γίνουμε πελάτες των ιδιωτικών ΑΕΙ. 

Στο ΠΑ.ΠΕΙ., έχουν εφαρμοστεί προτάσεις μας όπως την δυνατότητα οι επί πτυχίω φοιτητές να μπορούν να εξεταστούν σε μαθήματα τον Σεπτέμβρη που δεν είχαν δηλώσει, βοηθώντας φοιτητές που απειλούνται από διαγραφή.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει τα συστήματα ασφαλείας ως μία λύση σε ένα ανύπαρκτο πρόβλημα (αφού η εγκληματικότητα στα ΑΕΙ δεν συμπεριλαμβάνεται καν στις εκθέσεις της ΕΛ.ΑΣ.), δαπανώντας εκατομμύρια στην καταστολή αντί για την αναβάθμιση των σχολών μας.

Η εγκληματικότητα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, δεν προέρχεται μέσα από τα πανεπιστήμια. Παράδειγμα είναι το ΟΠΑ, όπου ακόμα φοιτητές πέφτουν θύματα ληστών στην Πατησίων, παρά των παρεμβάσεων της αστυνομίας για να "φύγουν οι ναρκέμποροι από την σχολή". 

Έτσι, και τα συστήματα ασφαλείας που επιβάλει η κυβέρνηση, χωρίς καμία διαβούλευση με την ακαδημαϊκή κοινότητα, θα αποτύχουν. Κανένας "μπαχαλάκης" δεν πρόκειται να εμποδιστεί από ένα τουρνικέ. 

Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως πειθαρχικές ποινές την διαγραφή και την αναστολή σπουδών, για αόριστα "αδικήματα" όπως η "διατάραξη". Παράλληλα, καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας, αφού η ποινή επιβάλλεται πριν αποδειχτεί το αδίκημα. Αυτά τα μέτρα παραβιάζουν τις θεμελιώδεις αξίες ελεύθερης συζήτησης, αντιπαράθεσης και δημοκρατικής δράσης εντός των πανεπιστημίων.

Όραμα μας είναι ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο, άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία με πολιτισμικές, επιστημονικές και πολιτικές δράσεις. Προφανώς αυτό δεν είναι δυνατό ούτε με τουρνικέ, ούτε με λογοκρισία.